www.gw03rzeszow.fora.pl

Ewelina21

Notatki z historii administracji:

[link widoczny dla zalogowanych]

monika

a ma ktos moze te notatki co sa na ksero? jak macie to wklejcie... jak jest na egzaminie nie wiecie??

Ewelina21

Najczęściej zadawane pytania przez profesora (skopiowane z forum gw02):

- Księstwo Poznańskie
- nowela sierpniowa
- podział terytorialny w monarchii patrymonialnej i państwie publiczno-prawnym
- mała konstytucja
- konstytucja marcowa
- konstytucja kwietniowa
- przed kim rada ministrów ponosiła odpowiedzialność w konstytucji marcowej a przed kim w kwietniowej
- Piłsudski kiedy miał większą władzę za tymczasowego rzecznika Stanu czy za Stałego
- administracja w Księstwie Warszawskim
- urząd wojewody
- artykuły henrykowskie
- pacta conventa
- administracja w Królestwie Polskim
- komisja edukacji Narodowej
- Rada stanu
- rada nieustająca
- straż praw
- sejm wielki
- galicja
- rzeczpospolita krakowska
- sejmiki ziemskie (rodzaje)
- rada regencyjna i tymczasowy naczelnik państwa

Ewelina21

Może się to komuś przyda Uśmiech

Wielkie Księstwo Poznańskie (1815-1848) – autonomiczne księstwo wchodzące w skład Prus (pozostające poza Związkiem Niemieckim) powstałe na mocy kongresu wiedeńskiego, mające zaspokoić narodowe ambicje Polaków. Po powstaniu listopadowym w Królestwie Polskim, popartym przez Poznaniaków, autonomia Księstwa została organiczona w 1831, a po powstaniach wielkopolskich z 1846 i 1848 całkowicie zniesiona. Administracja pruska zmieniła nazwę na Prowicja Poznańska (Provinz Posen), ale w użyciu społeczeństwa nadal pozostawała nazwa Wielkie Księstwo Poznańskie (choć polskie elity polityczne również używały nowej nazwy), nazwa ta pozostała w pełnej tytulaturze królów Prus a następnie cesarzy niemieckich aż do abdykacji Wilhelma II.

Nowela sierpniowa - (to ustawa z dnia 2 sierpnia 1926 r. o zmianie Konstytucji z 17 marca 1921 r.). Uchwalona po przewrocie majowym dała prezydentowi władzę rozwiązania Sejmu (i zarazem Senatu), prawo wydawania rozporządzeń z mocą ustawy (Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej), zatwierdzane przez Sejm, pozbawiła Sejm prawa samorozwiązania się oraz ustanowiła, że budżet nie uchwalony przez Sejm w terminie ustanawiać ma rząd projektem rządowym, który będzie obowiązywał.

Mała Konstytucja z 20 lutego 1919 r. - to Uchwała Sejmu Ustawodawczego z dnia 20 lutego 1919 r. w sprawie powierzenia Józefowi Piłsudskiemu dalszego sprawowania urzędu Naczelnika Państwa (Dz.Pr.P.P. Nr 19, poz. 226).
Mała Konstytucja wprowadzała w Polsce system rządów komitetowych[1] - najwyższą władzę w państwie stanowił Sejm Ustawodawczy, którego wolę wykonywać miał Naczelnik Państwa oraz Rada Ministrów, jako swoisty komitet pozbawiony własnych, niezależnych od parlamentu uprawnień.

Konstytucja marcowa 1921 - Ustawa z dnia 17 marca 1921 r. – Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. Nr 44, poz. 267) weszła w życie 1 czerwca 1921. Składała się z siedmiu rozdziałów. Wprowadzała ustrój republiki demokratycznej o parlamentarno-gabinetowym systemie rządów. Władzę zwierzchnią (art. 2) przyznawała Narodowi (bez normatywnej jego definicji, gdyż ustrojodawca oparł się na stanowisku doktryny francuskiej, uznającej naród za zbiorowość polityczną wszystkich obywateli państwa, bez względu na ich przynależność etniczną), który nie sprawował jej sam, lecz za pośrednictwem specjalnych organów, zbudowanych zgodnie z Monteskiuszowską koncepcją trójpodziału władz (art. 2 in fine).

Konstytucja kwietniowa - ustawa zasadnicza Rzeczypospolitej Polskiej z okresu międzywojennego, podpisana przez prezydenta Ignacego Mościckiego 23 kwietnia 1935 roku (stąd nazwa). Weszła w życie 24 kwietnia 1935. Zmianę konstytucji zwolennicy marszałka Piłsudskiego planowali już od zamachu majowego (12 maja 1926). Na mocy Konstytucji kwietniowej w Polsce wprowadzono ustrój prezydencki-autorytarny. Ustawa konstytucyjna została w opinii opozycji uchwalona z naruszeniem przepisów konstytucji marcowej dotyczących zmiany konstytucji i zwierzchnictwa narodu, co było wyrazem autorytarnych tendencji obozu rządzącego. W swoim manifeście PKWN uznał Konstytucję kwietniową za bezprawną . Było to podstawą odrzucenia kontynuacji prawnej Rządu RP na uchodźstwie wynikającej z nominacji Władysława Raczkiewicza na Prezydenta RP przez Prezydenta RP Ignacego Mościckiego w trybie Rozdziału II Konstytucji (wyznaczenie następcy w czasie wojny). Po odzyskaniu niepodległości pierwszy prezydent Rzeczypospolitej Polskiej wybrany demokratycznie, Lech Wałęsa, przejął oficjalnie przy przyjęciu urzędu insygnia władzy prezydenta RP od Ryszarda Kaczorowskiego, ostatniego prezydenta RP na obczyźnie powołanego w trybie konstytucji kwietniowej.

Administracja w Księstwie Warszawskim - wzorowana na administracji francuskiej, oparta była na zasadach absolutyzmu (absolutyzm policyjny) i centralizacji (bardzo silne ograniczenie samodzielności organów terenowych).
W skład organów administracji centralnej wchodzili:
- Monarcha (król): do kompetencji którego należały wszystkie zakresy działania oprócz stanowienia prawa (uchwało-dawstwo - powierzone Sejmowi) oraz wymiar sprawiedliwości, - Rada Ministrów: w skład Rady wchodzili ministrowie: sprawiedliwości, przychodu i skarbu, spraw wewnętrznych i religii oraz policji.
- Rada Stanu: podstawą jej działania była Konstytucja, została powołana w celu wykonywania funkcji pomocniczych. W skład Rady Stanu wchodzili ministrowie wchodzący w skład Rady Ministrów.
Księstwo Warszawskie zostało podzielone na następujące jednostki administracyjne:
- Departamenty: władzę w departamentach sprawowali jednoosobowo prefekci, w zakresie ich działania znajdowały się wszelkie sprawy związane z szeroko pojętą administracją oraz sprawy z zakresu resortu spraw wewnętrznych. Prefekci służbowo podlegali bezpośredni ministrowi spraw wewnętrznych. W departamentach jako organy samorządu działały rady departamentalne. Obradowały raz w roku na piętnastodniowych sesjach. Do zakresu ich działania należał przede wszystkim podział pomiędzy powiaty zadań publicznych nałożonych na samorząd przez sejm.
- Powiaty: władzę w powiatach sprawowali podprefekci, ich działalność była zbieżna z działalnością prefektów, im też podlegali służbowo. Jako organy samorządu w powiatach działały rady departamentalne oraz rady powiatowe.
- Miasta: na terenie miast władzę sprawowali burmistrzowie lub prezydenci. Na czele dużych miast stali prezydenci municypalni, których mianował król, a którzy służbowo podlegali właściwym prefektom. W celu wykonywania zadań, prezydenci mieli do dyspozycji personel kancelaryjno- usługowy oraz ławników, którzy byli mianowani przez ministra spraw wewnętrznych. W mniejszych miastach władza sprawowana była przez burmistrzów, których mianował król. W ramach funkcji pomocniczych w miastach powołana została instytucja honorowych ławników których mianował podprefekt a zatwierdzał minister spraw wewnętrznych, zatwierdzał minister spraw wewnętrznych. Dodatkowo, na terenie stolicy powołano tzw. prezydenta policji, który miał do dyspozycji osobną kancelarię oraz dwóch asesorów. Prezydent policji podlegał bezpośrednio ministrowi policji. W miastach działały rady miejskie, do kompetencji których należały sprawy majątkowe oraz miejskie urządzenia. Władze wykonawczą sprawował prezydent municypalny.
- Gminy: władzę w gminie sprawował wójt, wyznaczany przez prefekta a zatwierdzany przez ministra spraw wewnętrznych. Podprefekt zatwierdzał także sołtysa, który był zastępcą wójta. Za wykonywanie swojej pracy, zarówno wójt jak i sołtys nie otrzymywali zapłaty. W gminach organem samorządowym były rady wiejskie, ich działalność była ograniczona szerokimi kompetencjami wójta, w związku z czym rzadko kiedy były zwoływane.

Urząd wojewody - zaczął funkcjonować w czasach nowożytnych w Koronie a częściowo (po 1569 r.) na Litwie, jako zwierzchnik województwa i jego administracji, ale z iluzoryczną władzą. Z piastowania władzy politycznej i ministerialnej za Piastów jego rola spadła do reprezentacyjnej i senatorskiej za Jagiellonów. Jego wcześniejszą role wojskową ograniczono do doprowadzania oddziałów w czasie pospolitego ruszenia do punktu zbornego. Z kompetencji administracyjnych pozostało mu przewodniczenie w sejmikach ziemskich, które i tak utracił. Miał prawo do sprawowania nadzoru nad miastami, lecz było to funkcją honorową (formalnie leżało to w gestii starosty). Ustanawiał i nadzorował poprzez podwładnego sobie podwojewodziego ceny, miary i wagi. Wojewodowie: krakowski, poznański, wileński, trocki, sandomierski i kaliski (oraz kasztelan krakowski) byli specjalnie wyróżnieni posiadaniem powierzonych im kluczy do skarbca koronnego na Wawelu. Wojewodów mianował król, a od 1775 roku Rada Nieustająca. Jedynie wojewodzi połocki i witebski pochodzili z wyboru dokonywanego przez obywateli tych ziem. Musieli jednak zostać zatwierdzeni przez króla. Wojewodów obowiązywało prawo o incompatibiliach. Konstytucja z 1565 roku zakazywała łączenia tego urzędu z "ministerstwami", godnością przełożonego innego województwa lub starostwem grodowym na swoim terenie.

Artykuły henrykowskie – zostały spisane na sejmie elekcyjnym 20 maja 1573 r., którego głównym zadaniem było wybranie monarchy. Były prawami niezmiennymi, zawierającymi najważniejsze uregulowania dotyczące sprawowania władzy w państwie oraz określały stosunki między sejmem walnym a monarchą. Był to zbiór przepisów prawnych, których przestrzegać musiał każdy król Polski wybrany w drodze wolnej elekcji. Poprzez podpisanie tych artykułów król uzależniał się od szlachty. Wraz z pacta conventa stanowiły podstawę ustroju Rzeczpospolitej w dobie wolnych elekcji. Nazwa pochodzi od imienia pierwszego władcy, który musiał ten dokument podpisać by wstąpić na tron polski – Henryka Walezego.
Artykuły:
- gwarantowały szlachcie zachowanie przywilejów,
- określały zasady ustroju i prawa Rzeczypospolitej,
- nakazywały królowi zwoływanie sejmu walnego co dwa lata na okres 6 tygodni,
- król na stałe ma przy swoim boku radę doradczą złożoną z szesnastu senatorów (tak zwanych rezydentów),
- nie pozwalały na używanie tytułu dziedzicznego; król miał być wybierany tylko poprzez wolną elekcję,
- politykę wewnętrzną i zagraniczną poddawały kontroli sejmu,
- zabraniały podejmować istotnych decyzji politycznych królowi bez zgody senatorów przebywających na dworze królewskim,
- ukazywały zależność monarchy od praw Rzeczypospolitej, czyli od szlachty, która te prawa sporządzała,
- obywatele mają prawo do wolności wyznania (przysięga na przestrzeganie postanowień konfederacji warszawskiej)
- zezwalały na wypowiedzenie królowi posłuszeństwa (rokosz), w wypadku łamania przez niego przywilejów szlacheckich.

Pacta conventa – załącznik artykułów henrykowskich. Umowa o charakterze publiczno-prawnym podpisywana w czasie sejmu koronacyjnego przez każdego króla wybranego w drodze wolnej elekcji. Ich początki sięgają roku 1573. W pacta conventa znajdowały się osobiste zobowiązania nowo wybranego króla.
Zgodnie z postanowieniami pierwszych pacta conventa, król Henryk Walezy był zobowiązany do:
- kształcenia młodzieży polskiej w Paryżu
- spłaty długów Zygmunta Augusta
- poślubienia siostry Zygmunta Augusta - pięćdziesięcioletniej Anny Jagiellonki
- utrzymywania przymierza polsko-francuskiego
- sprowadzenia kilku tysięcy piechoty przeciw Iwanowi Groźnemu
- sprowadzenia uczonych z zagranicy do Akademii Krakowskiej
- łożenia co roku na potrzeby Polski 450 tysięcy złotych ze swoich własnych zasobów
- wysłania na Bałtyk floty francuskiej
- odbudowy floty polskiej
- stworzenia Rzeczypospolitej Trojga Narodów

Komisja Edukacji Narodowej (KEN) (pełna nazwa: Komisja nad Edukacją Młodzi Szlacheckiej Dozór Mająca) – centralny organ władzy oświatowej powołany w Polsce przez sejm rozbiorowy 14 października 1773 na wniosek króla Stanisława Poniatowskiego.
Komisja była pierwszym ministerstwem oświaty publicznej w Polsce i pierwszą tego typu instytucją w Europie. Została powołana głównie dlatego, że do 1773 edukacja podstawowa i średnia były w Rzeczypospolitej organizowane i kontrolowane przez zakon jezuitów. System stworzony przez jezuitów funkcjonował całkiem sprawnie, choć cechował go swoisty konserwatyzm i nietolerancja religijna. W 1773 zakon jezuitów został nagle rozwiązany przez papieża Klemensa XIV, co w Polsce zagroziło całkowitym upadkiem edukacji, ale też dało impuls do głębokich reform szkolnictwa.

Rada Nieustająca zwana już przez ówczesnych Zdradą Nieustającą, była najwyższym organem administracyjnym I Rzeczypospolitej w latach 1775-1789, powołanym pod wpływem Katarzyny II przez Sejm rozbiorowy. Nieudaną próbę niedopuszczenia do prac sejmu podjął wówczas Tadeusz Rejtan wraz z kilkoma posłami.
W jej skład wchodził król i 36 konsyliarzy wyłanianych przez sejm spośród posłów i senatorów. W rzeczywistości większość członków była rosyjskimi płatnymi agentami, pobierającymi stałą pensję z rosyjskiej ambasady. Jej pracom nieformalnie przewodniczył ambasador rosyjski Otto Magnus von Stackelberg, który czuwał nad nienaruszalnością traktatu gwarancyjnego z 1768, potwierdzonego w 1775, i w 1793 (prawa kardynalne i Materiae Status) który de facto zamienił Rzeczpospolitą w rosyjski protektorat.

Straż Praw - rząd w Rzeczypospolitej Obojga Narodów, ustanowiony przez Konstytucję 3 Maja.
W skład wchodzili ustawowo:
- król (jako przewodniczący),
- prymas (jako głowa duchowieństwa i przewodniczący KEN),
- pięciu ministrów: Pieczęci (kanclerz), Pieczęci do spraw zagranicznych (drugi kanclerz), policji (marszałek), wojny (hetman) i skarbu (podskarbi)
Oraz dodatkowo mogli w skład wchodzić:
- marszałek Sejmu (bez prawa głosu),
- dwóch sekretarzy
- pełnoletni następca tronu (bez prawa głosu).
Straż Praw była najwyższą władzą wykonawczą, kierowała administracją, podlegały jej 4 komisje wielkie(kolegialnie zorganizowane ministerstwa) wspólne dla Korony i Litwy (policji, Edukacji Narodowej, wojska i Komisji Skarbowej Rzeczypospolitej Obojga Narodów). Król nie mógł sam wydawać praw - potrzebował do tego podpisu jednego z ministrów. Straż praw miała przede wszystkim władzę kontrolną, analizowała raporty przesyłane jej z innych instytucji centralnych i lokalnych, ale także z sądów.
Ministrowie mogli być pociągnięci do odpowiedzialności przez Sejm. Minister pieczęci miał własny aparat administracji, reszta ministrów korzystała z pomocy Komisji Wielkich. Minister pieczęci pełnił funkcję ministra sprawiedliwości.

Sejm Czteroletni (także Sejm Wielki) – sejm zwołany 6 października 1788 za zgodą cesarzowej Rosji Katarzyny II w Warszawie, obradujący do 29 maja 1792 pod węzłem konfederacji pod laską marszałka konfederacji koronnej Stanisława Małachowskiego i marszałka konfederacji Wielkiego Księstwa Litewskiego Kazimierza Nestora Sapiehy mający na celu, w zamyśle organizatorów, przywrócenie pełnej suwerenności i przyśpieszenie rozwoju gospodarczego Rzeczypospolitej. Od grudnia 1790 obradował w podwojonym składzie. Na ogólną liczbę 359 posłów na Sejm Czteroletni, aż 74 było masonami (20 %).

Galicja (niem. Galizien, węg. Gácsország, cz. Halič, jidisz: גאַליציע, tur. Haliç, rum. Galiţia, ukr. Галичина - Hałyczyna) – potoczna nazwa narzucona przez zaborców i stosowana na określenie ziem w Polsce i Ukrainie składających się na dawny zabór austriacki. Zalicza się do niej ziemie południowej Małopolski po Wisłę, Ruś Czerwoną oraz zachodnią część Podola do linii Zbrucza. Jest to stosunkowo nowe pojęcie o charakterze kulturowym i historyczno-administracyjnym. Granice Galicji nie pokrywają się z granicami dawniejszych krain historycznych ani regionów geograficznych takich jak Małopolska czy ziemia halicka.

Rzeczpospolita Krakowska, Wolne Miasto Kraków (1815-1846) – państwo utworzone na kongresie wiedeńskim, pozostające pod kontrolą trzech państw sąsiednich: Rosji, Prus i Austrii. Państwo to zostało utworzone 18 października 1815 r. z południowego skrawka Księstwa Warszawskiego i było pół-demokratyczną republiką konstytucyjną opartą na Kodeksie Napoleona i własnej konstytucji.
Początkowo cieszyło się umiarkowaną autonomią wewnętrzną. Do 1830 r. formalnie władzę wykonawczą sprawował w niej 12. osobowy Senat, w skład którego wchodzili przedstawiciele Izby Reprezentantów, Uniwersytetu Jagiellońskiego i państw opiekuńczych. Władza ustawodawcza należała teoretycznie do pół-demokratycznie wybieranej Izby Reprezentantów, jednak wszelkie decyzje tej Izby mogły być wetowane przez przedstawicieli państw opiekuńczych.
Umiarkowana autonomia wewnętrzna została utracona na skutek sporów wewnętrznych wykorzystanych przez państwa opiekuńcze. Państwa te przekazały w 1828 r. faktyczną władzę Komitetowi Epuracyjnemu, w którym zasiadali tylko posłuszni mocarstwom senatorowie. W trakcie powstania listopadowego wewnętrzna autonomia została czasowo przywrócona, a obszar Wolnego Miasta stał się miejscem wsparcia dla powstańców z innych zaborów.
W 1833 r. państwa opiekuńcze narzuciły Miastu nową konstytucję, która ograniczyła do zupełnego minimum wpływ mieszkańców na losy swojego państwa. Odebrano też Miastu prawo do wolnego handlu. Kres jakiejkolwiek wewnętrznej autonomii położyła okupacja austriacka, która trwała w latach 1836-1846. W 1846 r. wybuchło Powstanie krakowskie, które ostatecznie położyło kres istnieniu tego państwa. Jego tereny zostały 16 listopada 1846 r. formalnie przyłączone do Austrii.

Sejmik ziemski w dawnej Polsce (od końca XIV wieku), był to zjazd całej szlachty z terenu danej ziemi bądź województwa. Wywodził się ze zjazdu urzędników ziemi, na który zaczęła przybywać szlachta.
Obradom sejmiku przewodniczył Starosta (w Wielkopolsce), Wojewoda (w Małopolsce) lub najwyższy godnością urzędnik ziemski. Sejmik uchwalał lokalne podatki i tworzył sąd sejmikowy.
Sejmiki ziemskie były równoprawne z sejmami prowincjonalnymi i sejmem walnym i król mógł zwołać którykolwiek z nich dla zatwierdzenia swych propozycji.
Od połowy XV wieku sejmiki zaczęły wysyłać swych przedstawicieli - posłów - na sejm walny. Z chwilą powstania izby poselskiej sejmu walnego zmalała rola ustawodawcza sejmików, zachowały one jednak pewne istotne kompetencje. Zależnie od funkcji sejmiki przybierały różne nazwy:
- przedsejmowy (wysłuchiwał legacji króla zwołującej sejm walny, wybierał posłów i sporządzał dla nich instrukcje)
- relacyjny (wysłuchiwał relacji posłów z sejmu walnego i decydował o przyłączeniu się do jego decyzji, a także ustalał sposób rozdziału podatków uchwalonych na sejmie. Sejmiki relacyjne odbywały się od 1589.)
- elekcyjny (wybierał w poczwórnej liczbie kandydatów na wakujące urzędy podkomorzego, sędziego ziemskiego, podsędka i pisarza ziemskiego, a w Wielkim Księstwie Litewskim również na urząd marszałka sejmikowego)
- kapturowy (zwoływany na czas bezkrólewia dla wybrania władz konfederacji i sądu kapturowego)
- deputacki (wybierał deputata do Trybunału Koronnego i Litewskiego)
- gospodarczy (w XVII wieku w okresie "rządów sejmikowych" zajmował się sprawami gospodarczymi i po 1677 wybierał deputatów do Trybunału Skarbowego Radomskiego).
Wyrazem rosnącej roli szlachty na sejmikach było wybieranie przewodniczącego obradom, marszałka spośród szlachty.
Sejmik wybierając posła układał instrukcję dla niego, określając tym samym granice jego działania na sejmie walnym. Mogły w nich warunkować swą zgodę dla uchwał sejmowych od przyjęcia swych postulatów lub dawać posłowi swobodę działania. Poseł, który działał sprzecznie z instrukcją, nie był karany - jedyną konsekwencją było nie wybieranie go następnym razem. Niektóre postanowienia sejmu walnego wymagały zatwierdzenia przez sejmik. W przypadku odmowy, król zwracał się z prośbą do opornego sejmiku by ten jednak zatwierdził rozpatrywaną ustawę.
Posłowie poszczególnych prowincji zbierali się na sejmikach generalnych by ustalić swoje stanowisko przed obradami sejmu walnego.
Uchwały sejmikowe zwano laudami. Od końca XVI wieku wpisywano je zwykle do ksiąg grodzkich.
W XVII wieku w obliczu bezwładu władzy centralnej sejmiki przejęły znaczną część jej uprawnień (egzekucja i redystrybucja podatków, powoływanie żołnierza, zarząd lokalny). Te tzw. "rządy sejmikowe" zostały zniesione w 1717.
We współczesnej Polsce instytucją wywodzącą się z sejmików ziemskich jest sejmik województwa (organ samorządu terytorialnego na szczeblu województwa).

Rada Regencyjna Królestwa Polskiego - to zaakceptowany 12 września 1917 roku przez okupujące Królestwo Polskie Niemcy i Austro-Węgry kolegialny organ mający oficjalnie sprawować władzę zwierzchnią nad zależnym od obu państw centralnych Królestwem Polskim (aktu 5 listopada). Powstała na podstawie patentu w sprawie władzy Państwowej w Królestwie Polskim opublikowanego 15 września 1917.
W jej skład wchodzili: książę Zdzisław Lubomirski, prymas Królestwa Polskiego, arcybiskup warszawski Aleksander Kakowski i hrabia Józef Ostrowski. Kancelarię Rady stanowił Gabinet Cywilny. Kierował nim sekretarz Rady ks. prałat Zygmunt Chełmicki.
Regenci powołali pierwszy polski rząd pod prezesurą Jana Kucharzewskiego, który przejął od Komisji Przejściowej Tymczasowej Rady Stanu, przekazane przez okupantów działy administracji. W pierwszym okresie istnienia Królestwa Polskiego polskie było sądownictwo, szkolnictwo, służba zdrowia i administracja.
Rada Regencyjna 7 października 1918 roku ogłosiła niepodległość Polski, a pięć dni później pozbawiła generał-gubernatora warszawskiego Beselera naczelnego dowództwa nad Polską Siłą Zbrojną. 25 października powołano rząd Józefa Świeżyńskiego, który jako pierwszy nie starał się o akceptację władz okupacyjnych niemieckich i austro-węgierskich. 28 pażdziernika Regenci powołali gen. Tadeusza Rozwadowskiego, wcześniej nieoficjalnego doradcę RR, na stanowisko Szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. Generał niezwłocznie przystąpił do organizacji Sztabu Generalnego i Ministerstwa Spraw Wojskowych. 4 listopada Rozwadowski wydał natomiast rozkaz o tworzeniu dywizji jazdy co dało początek polskiej kawalerii.
Rada Regencyjna 11 listopada 1918 roku przekazała naczelne dowództwo nad wojskiem polskim brygadierowi Józefowi Piłsudskiemu, następnego dnia powierzyła mu misję stworzenia rządu, ale wobec nacisków opinii publicznej zrezygnowała z tego zamiaru i 14 listopada 1918 r. rozwiązała się mocą własnego dekretu. Na podstawie dekretu Rady Regencyjnej władzę zwierzchnią w Królestwie Polskim przejął Józef Piłsudski. W dniach od 14 do 22 listopada 1918 r. Józef Piłsudski był z formalno-prawnego punktu widzenia Regentem Królestwa Polskiego, mimo że nigdy takiego tytułu nie użył. Dopiero 22 listopada przyjął urząd Tymczasowego Naczelnika Państwa i zmienił nazwę państwa z Królestwa Polskiego na Rzeczpospolitą Polską, przesądzając tym samym o republikańskim, demokratycznym charakterze odrodzonego państwa polskiego.